Türkiye, Ortadoğu ve neredeyse bütün az gelişmiş ülke vatandaşlarının gelişmemiş olmalarının sebebini, “dış güçler” ya da “zengin aileler” olarak görürler. Bu mevzularda üretilebilen “komplo teorileri”nin sonu yoktur.
Türkiye’nin en sengin iş insanlarından biri olan Murat Ülker’de bu mevzuyu ele aldı. Murat Ülker, yazısında; Türkiye’de sıklıkla “Dünyayı yöneten Aile” olarak anlatılan Rothschilder ailesini de ele aldı.
Murat Ülker’in yazısı şöyle:
“TARİH BU ACIMASIZLIĞA ŞAHİTTİR”
“Ne kadar kolay olurdu, komplo teorileri ile tarihin akışını izah etmek! Lakin ne yazık ki kabil değildir. İsmi üstünde teori, bir köşe muharririmizin bu hususa dikkat çekmesi üzerine okuduğum birkaç kitabın değerlendirmesini de ekleyerek Osmanlı’nın son demlerine ve mukadderatın ağlarını örüşüne baktım; mümkün mertebe kısaltarak aktardım.
Görünüşe nazaran beceriksizliğimiz en büyük etken olmuş. Lakin biliyorsunuz, milletlerarası bağlantılar bir nevi ‘orman kanununa’ dayalıdır. Tarih bu acımasızlığa şahittir. Tüm bunlar sahnelenirken de kimileri mesela silah tacirleri, bankerler bundan vahşice nasiplenmişlerdir. Farklı olan ise o bölüm zenginlerinin bir idealle dindaşlarına yardımcı olmaya çalışmalarıdır. Pratik bir formda dini motifle hareket etmişlerdir. Ancak sanılanın tersine tüm coğrafyanın selameti onların dindaşlarının da selameti olacağı için tüm taraflar için huzur ve refah peşinde koşmuşlardır. Meraklandınız değil mi? Buyrun okumaya..
Mustafa Karaalioğlu geçenlerde enteresan bir yazı yazdı. Başlığı ‘Komplo, sav, esrar perdesi’. Evvel bu yazıyı şerh ederek usulümce sizinle paylaşayım:
‘Demokrasilerin birçok sıkıntısı vardır, fakat hiçbirisi komplo teorileri kadar sistemi çaresiz bırakmaz. Süratli yayılır, akılla mantıkla reddedilmesi imkansız tezlerle gelişir ve bir an gelir, komploya itimatsızlık sizi halkın karşısında duyarsız ve hatalı duruma bile düşürebilir.’ Türkiye, Ortadoğu ve neredeyse bütün az gelişmiş ülkelerin kamuoyu bu kaynaktan beslenir. Beşerler hayatlarında ve ülkelerinde olumsuz giden ne varsa buna dair güçlü münasebetlere sahiptir. Hepsinde kabahat bir diğerinin; birden fazla kere Amerika’nın, Batı’nın, karanlık güçlerin, üst aklın vesairenindir. Hata asla başarısız olanın, geri kalanın, eğitimsizin yahut meskeninin önünü süpüremeyenin değildir.
“BİR ÜLKE BAŞARAMIYORSA ZANET SEBEBİ DIŞ GÜÇLERDİR”
Bir ülke eğitimsizse, geri kalmışsa, başaramıyorsa aslında bunun sebebi dış güçlerdir! Ekonomileri, kültürü, akademiyi, tarımı, çevreyi, ahlakı dış güçler bozduğu için her şey kötüleşmiştir. O denli olmasaydı, yani geri kalmış ülkeler, Batılı emperyalist karanlık odaklar tarafından komplo yapılarak geri bıraktırılmasaydı, tıpkı ulu geçmişte olduğu üzere bugün de pekala ileri olurlardı!
Mantıktaki çelişki ortadadır. ‘Eğer başarmak istiyorsan varlığına inandığın bu güçleri de yenmen lazım’, diyebilirsiniz lakin siz söyler, siz dinlersiniz. Zira komplo teorisi buraya kadardır. Ötesine geçilmez çünkü bu sefer çalışmak, öğrenmek, araştırmak gerekir; toplumların kendi içinde dayanışması, barışması ve ortak gayeye odaklanması gerekir, pekala kim yapacak bunu?
Sadece İslam dünyasında değil bütün komplo teorilerinin bir numaralı makus adamı ABD ve Batı’da da birebir rüzgar esiyor. Trump tam olarak bu türlü bir dalganın yapıtı ve onca skandala karşın geri gelebilir.
“AVRUPA’NIN BÜTÜN MARJİNALLERİ DE KABAHATİ ATACAK BİR DIŞ GÜÇ BULUYORLAR”
Ya da komplo teorilerinin tartışmasız en gizemli kesimi İsrail de artık birebir sarmalın içinde. Bütün dünya, ABD’ye İsrail’e verdiği takviye yüzünden kızarken, İsrail’de birtakım çevreler ABD’yi hükümete karşı komplo kurmakla suçluyor. Avrupa’nın bütün marjinalleri de hatası atacak bir dış güç buluyorlar. Başlangıçta gülüp geçiliyordu fakat dünyaya komplo gözüyle bakmak temel, bu bugün artık hükümetlerin siyasetlerini etkiliyor, değiştiriyor.
Çoğu defa bariz, tesirli, ısrarlı palavralarla, kirli propagandalarla, artık moda olan ‘post truth-gerçek/gerçeklik ötesi’ kavramının eşliğinde, tutarsız, bencil, tartışmadan uzak; bazen ırkçı ve ötekileştirici bir dalga büyüyor. Evraksız, ispatsız fakat savlı kelamlar yeryüzünde bir uçtan uca artık daha fazla benimseniyor. Üstelik çabucak bütün Batılı komplo hareketlerinde değişmez düşman ‘İslam’ olduğu halde, İslam ülkeleri idareleriyle popülist otokrat Batılı yahut Latin önderler eksiksiz bir dostluk sergileyebiliyor.
Demokrasiler çaresiz kalmasın da ne yapsın?
Elbette dünyada komplolar vardır. Lakin bana nazaran her şey olup bittikten sonra işte bu bir komploymuş denenler değil!
Ama birtakım ülkeler, (ulusal) çıkarları için ötekilere karşı atak yaparlar. Fakat miskinliği, tembelliği ve çaresizliği bununla açıklayamazsınız. Ülkelerin çıkarları vardır ve kimse kimsenin kara kaşına, kara gözüne bakmaz. Tek kural ‘gücü, gücü yetene’dir. Mesela, Amerika yahut Almanya ya da İngiltere gereksinim duyduğunda, fırsat gördüğünde bir İslam ülkesine acımaz. Lakin bu ülkeler -yani Hıristiyan ve Batılı ülkeler- çıkarları farklılaştığında birbirlerine de acımazlar. Mesela, ABD ve İngiltere, 368 milyar Dolar’lık ortak güvenlik işbirliği muahedesi AUKUS’ta Avustralya ile el sıkışan Fransa’yı bir gecede devre dışı bırakıp projeye el koymuştu. Fransızlar haberi sabah gazetelerden okumuştu!
“DÜNYA BAŞARILI ÜLKELER İÇİN MENFAAT SAHNESİ, BAŞARAMAYANLAR İÇİN İSE KOMPLO TEORİSİ SİNEMASINDAN İBARETTİR”
Ben bu sınıflandırmaya karşıyım. Bugün her ülke ittifak mevzuları hariç tek başınadır ve ulusal yahut bölgesel tanımlanabilir; Batı, Ortadoğu, Türkiye, İspanya üzere. Bir de federasyonlar var, Rusya, ABD gibi…Dini temelli İran İslam Cumhuriyeti ve İsrail Yahudi Devleti haricinde bir argümanda olan devlet bilmiyorum. Onların da halkının hali malum; huzursuzluk vb.
Öte yandan petrol zengini İslam ülkeleri öteki İslam ülkeleriyle iş tutmak yerine, kendi çıkarları için Batı’yla ticaret yaparlar. Halkları sabah akşam ‘Amerika ve Avrupa bizi geri bırakıyor, birbirimize düşürüyor’ diye sonu gelmez komplo teorilerine dalsa da durum değişmez. Zira bu rasyonel ve pratiktir. Zati onlar İslam ülkesi değiller, çünkü İslam Ülkesi, Hıristiyan Ülkesi diye kabul görmüş bir tarif yok ki. Kendini o denli tanımlayan bir Pakistan İslam Cumhuriyeti var lakin …
Dünya başarılı ve gelişmiş ülkeler için menfaat sahnesi, başaramayanlar için ise komplo teorisi sinemasından ibarettir. ‘Zaten bu komplo teorilerinin müellifi ve yayınlayıcısı da yeniden (Hollywood gibi) güçlülerdir. Unutmayın tarihi güçlüler (kazananlar) muharrir.
Tüm bunlar bana dünyaca ünlü sosyoloğumuz Şerif Mardin’in bir kelamını hatırlattı: ‘Türk beşerinin tarihe bakışını komplo teorileri şekillendirir.’ Öteki aklıma gelen şey ise geçenlerde Ipsos’un Araştırmada Yenilikler Konferansı’na katılan arkadaşlarımın bana aktardıkları CEO Sidar Gedik’in sunumundaki bir araştırma sonucuydu.
Global araştırma şirketi Ipsos 37 ülkede ‘Yanılma Endeksi’ diye yaptığı bir araştırmada her ülkede yaşayanlara ülkeleriyle ilgili makul tabirler sunup katılıp katılmadıkları sorulmuş. ‘Ülkenizdeki 100 şahıstan kaçı göçmendir?’ diye sorulmuş mesela.
Türkiye yüzde 32 karşılığı vermiş, gerçek oran ise yüzde 6 imiş. 37 ülkenin ortalaması yüzde 28 göçmen, halbuki gerçek sayı yüzde 12. ‘Ülkenizde işsizlik ne kadar?’ diye sorulmuş. Türkiye yüzde 41 demiş, gerçek sayı ise yüzde 11. Dünya ortalaması tıpkı mevzuda yüzde 34. Gerçek işsizlik oranı ise yüzde 7. ‘Ülke bazında iktisat büyüklüğü sıralamasında ülkenizin sıralaması nedir?’ diye sorulmuş. Biz Türkler 100’üncü demişiz, doğrusu 19’uncu sırada olduğumuz.
Dünya ortalaması kestirimi 70 çıkmış. Yanıt veren 37 ülkenin gerçek sıralama ortalaması ise 28. Artık sıkı durun ‘Dünya Yanılma Endeksi’nde’ Türkiye kaçıncı sırada? Ne yazık ki 3’üncü sıradayız. Birinci iki ülke Tayland ve Meksika. Bizden sonra ise Malezya ve Brezilya geliyor. İşte komplo; bu zavallı dört ülke halkları öteki sömürgen ülkelerin propagandası ile aşağılık hissine ve çaresizliğe gark olmuş durumdalar.
“KOMPLO TEORİLERİNE OLAN İNANCIN ÜLKEDEN ÜLKEYE DEĞİŞİYOR”
Neden bu bu türlü, araştırmada bir açıklama yok. Ancak gerçek dışı, spekülatif ya da kanıtlanmamış savlarla desteklenen teorilere fazlaca ilgi duyduğumuz gerçek. İnsanların niçin komplo teorilerine inandıklarıyla ilgili psikologlar çok sayıda araştırma yapmışlar. Kendilerini güçsüz hissedenler birilerinin onlara ziyan vermek isteyeceği fikrine sığınarak bu durumdan kurtulmaya çalışırlarmış. Karmaşık düşünmek güzeline gitmeyenler ya da bu donanımdan mahrum olanlar da basitçe ‘şuçlu o’ deyip geçiyorlarmış.
Komplo teorilerine olan inancın ülkeden ülkeye değiştiğini araştırmacılar saptamışlar. Bunun nedeni ülke kültürleri, medya manipülasyonunun yaygınlığı, aktüel siyasi ortam, ülke tarihi ve iktidarlara duyulan itimat olabilirmiş.
Genellikle tüm dünyada olduğu üzere bizde de bu teoriler bir örgütün bâtın bir plan yaparak muhakkak bir gaye için faaliyet gösterdiği varsayımına dayanır. Bunlarla ilgili hiçbir somut ispat yoktur. Yalnızca kimi bilgi ve hayal gücü çalıştırılarak varsayımı destekleyecek halde hele bu kadar toplumsal medya trolü varken boşluklar çarçabuk doldurulur.
Herkesin inandığı komplo teorisi bulmak güç lakin kimi komplo teorilerine geniş insan kitlelerinin inandığı da doğrudur. Mesela 11 Eylül akınlarını birçok insan ABD’nin kendi planladığı taarruzlar olduğunu düşünür. Bill Gates’in Covid-19 krizini bilerek çıkardığı, emelinin nüfus denetimi olduğu düşünülür. Dünya nüfusunu azaltmak için biyolojik silah kullanıldığını düşünenler mi istersiniz, yoksa besin sanayisinin insan sıhhatine ziyan vermek maksadıyla tasarlandığını düşünenler mi! Hatta Uzaylıların Dünya’yı ziyaret ettiği ve hükümetlerin bunu gizlemeye çalıştığı savı da birtakım insanlarca benimsenir.
ZENGİNLER KOMPLO TEORİLERİNDEN HİSSELERİNE DÜŞENİ ZİYADESİYLE ALIRLAR
Tabii ki bilhassa zenginler komplo teorilerinden hisselerine düşeni ziyadesiyle alırlar. Bunlara şimdilerde dünyayı yöneten ‘küresel elitler’ deniyor. Bu global seçkinler bilinmeyen toplantılar ve faaliyetler yoluyla dünyayı yönetiyorlar. Bu zenginlerin öncüleriyse global bankacılığın yani neo liberal kapitalist nizamın birinci temsilcileri olan, haklarında yüzlerce efsane üretilen Rotschild Ailesi.
Prof. Dr. Mustafa Balcıoğlu ve Prof. Dr. Sezai Balcı’nın Rothschildler ve Osmanlı İmparatorluğu kitabı meraklılar için bir kaynak; hocalar Osmanlı Arşivi’ndeki 1500 sayfa dokümana dayanarak Osmanlı-Rothschild Ailesi münasebetine ışık tutmaya çalışmışlar.
“ROTHSCHİLD AİLESİNİN HEDEFİ”
Osmanlı evraklarında Rothschild Ailesi’ne dair birinci bilgiler; müellifler şöyle diyor:
Rothschild ailesinin maksadı; süratli halde servet sahibi olmak, bu serveti aile içinde dağıtmak ve harcamak; şeran ve ruhen Yahudi olarak kalmak. On sekizinci yüzyılda tefecilikle varlıklı olan Mayer Amschel işlerini aile dışında hiç kimseye emanet etmeyerek beş oğlunu işlerin başına geçirdi. Yahudi şeriatinde Yahudi olmayanlardan faiz almak caizdi. Bu beş kardeşten Nathan Londra’da, James Paris’te, Amschel Frankfurt’ta, Salomon Viyana da ve en küçükleri Napoli’de iş yapmaya başladı. Yabancıları içerisine almayan ailede evliliklerin birden fazla kuzenler ortasında gerçekleşiyordu. 1800lerin birinci yarısında Rothschild ailesi, Avusturya ve Paris’teki birinci demiryolunu inşa etmiş, Napolyon’a, Danimarka’ya, Brezilya’ya ve İngiltere’ye borç vermişler.
Rothschildlerin Osmanlı devleti ile birinci teması Yunan Devletinin kuruluşu ve Yunanistan tarafından ödenecek olan tazminat ile ilgilidir. Yunanistan Osmanlıya ödeyeceği tazminatı yüzde 5 faizle Rothschildlerden borç almış. O periyotta mali açıdan sıkıntı yıllar yaşayan Osmanlı devleti daha öncesinden aldığı borçları ödeyememiş ve bu tazminatın mahsubu gündeme gelmiş.
Rothschildler’den borç alınması Mustafa Reşit Paşanın öncülüğünde 1855 yılında gerçekleşmiş. Rothschild ailesi İngiltere hazinesinin tüm emisyonlarını üstlenmesi ve 1853de Kırım savaşını finanse etmesi nedeniyle Osmanlı bürokratları ortasında muteber bir banker olarak kabul ediliyormuş.
Yakın tarihte görüldüğü üzere, büyüyen milletlerarası ticaret, devletlerin yalnızca savaş sebebiyle değil, bir toplumsal devlet olmanın gerekleri karşısında gereksinimi olan fonları diğer devlet vatandaşlarından, çıkarılan Devlet Tahvilleri karşılığında temini ile birinci memleketler arası finans piyasasını gerekli kılmıştır.
İKİNCİ KISIM: OSMANLI DEVLETİNİN MALİ DENETİMİ VEYA ROTHSCHİLDLER
Yukarıda da belirttiğim üzere Rothschildlerden büyük ölçülü birinci borç Kırım savaşı devam ederken alınmış. Bundan evvel 1850 yıllarında Fransa’daki bankerlerle görüşmeler yapılmış ve borç almak (devlet tahvili çıkarmak) üzere bir sözleşme imzalanmış. İmzalanan sözleşme padişah tarafından tasdik edilmemiş ve sonucunda Osmanlı devleti tazminata mahkûm olmuştur.
Osmanlı devleti sözleşmenin feshinden ötürü Avrupa’da prestij kaybetmek istemediğinden imzacı bankerlere süratlice ödeme yapmaya başlamış. Tazminatın tamamı vaktinde ödenememiş, geciken kısım için ise Rothschild ailesinden para tedarik edilmiştir. Devlet maliyesinin kaos içerisinde olduğu bu periyottaki berbat idare Ahmet Cevdet Paşaya nazaran bilgili ve yetişmiş maliyeci yokluğundan kaynaklanmıştır, yani beceriksizlik ve uyumsuzluktan!
1854 yılından bu yana Osmanlı devleti 220 milyon sterlin borçlanmış, karşılığında ise kasasına yalnızca 116 milyon sterlin girmiştir. Mali iflastan sonra padişah Abdülaziz’in tahttan indirildiğini ve sonrasında Feriye sarayında meyyit bulunduğunu biliyoruz. Yerine geçen 5. Murat tahtta çok kısa kalabilmiş, onun da yerine II. Abdülhamid tahta çıkmış. Çabucak akabinde Meşrutiyet ilan edilmiştir.
İflasın akabinde Rothschildlerle Osmanlı devleti ortasında borçlar konusunda kıymetli bir sorun yaşanmamıştı. Bu borçlar İngiltere ve Fransa’nın kefaletleri altındaydı! Rothschildlerin Osmanlı devletine borç veren öbür bankerlerden farklı yanı her şeyi hesap etmeleri ve öngörülerinin gerçek çıkmış olmasıdır.
1879 yılına gelindiğinde Osmanlı’da artık borçlar borçlarla ödenir hale geldiğinden sermayedarlar ile hükümet ortasındaki muahede sonucu hükümetin 6 kalem geliri alacaklılara devredilmiş, 1886 ile 1908 ortasında 19 kere daha borçlanmaya gidilmiş ve ikinci Meşrutiyetten sonra da 8 defa dış borçlanmaya müracaat edilmiş. Osmanlı Devletinden intikal eden bu borçlar lakin Cumhuriyet periyodunda ödenebilmiştir.
ÜÇÜNCÜ KISIM: SULTAN ABDÜLHAMİD, ROTHSCHİLDLER VE FİLİSTİN ÜZERİNE
Rothschildler ‘dini bütün’ Museviler olarak her vakit Filistin’e özel ilgi duymuşlardır. Ailenin Fransız üyesi Baron Edmond James de Rothschild ziraata çok kıymet vermiş ve birtakım Yahudiler’in zirai eğitim alarak otorite olmasını sağlamıştır. Bölgedeki birçok bataklık kurutulmuş ve tarıma açılmıştır. Baron öldüğünde 30 yerleşim ünitesinde 500 bin dönümden fazla yeri vardı. İsrail’in birinci başbakanı David Ben-Gurion bir konuşmasında; kimse ondan daha fazla İsrail’e hizmet etmemiştir, demiştir.
Bir öteki farklı temas; Rusya’da Musevilere uygulanan baskıların başlangıcı ile Rothschild ailesi ismine Filistin’de toprak satın alımı tıpkı tarihlerde olmuştur. 1880’lerin ortasında toprak satışlarından ve bina üretiminden tasa duyan II. Abdülhamid bu süreçleri yasaklamıştır. 1890’larda ise artık Yahudiler Osmanlı tebaasına geçiş için müracaatlara başlarlar, yasaklara karşın rüşvet, hile ve kayırma ile sürdüğü kayıtlara geçmiştir.
Ne garip bir ilgi; bir yanda istibdat yönetimi ile iç ve dış güçleri susta durduran padişah, tıpkı vakitte memurunu sevk ve yönetimden aciz!
Artık memleketler arası bir sorun haline gelmeye başlayan Yahudilerin Filistin’e yerleşmesi 1893 yılında Babıali Meclisinde tartışılmıştır. Lakin Kudüs mutasarrıfı İbrahim Hakkı Paşanın muhacir Yahudilerin ileride sorun olacağına dair öngörüsü Babıali’de kabul görmemiştir. ‘Gerekli önlemler alınmaktadır’ formunda bir yanıt verilmiştir. Lakin yapılan yazışma ve müzakerelerde aslında Filistin ve Suriye’de birçok şeyin idarecilerin denetiminde olmadığı görülür. Böylece bölgeye gelen muhacir Musevi sayısı 40 bine dayanmıştır.
Belgeler göstermektedir ki merkezden gelen buyruklara karşın Rothschild başta olmak üzere Musevilere arazi satışının yapılması devam etmiştir. Bunda en büyük etken bahşiş ismi altındaki rüşvet kavramıdır. Bu göç akınının sebebi ise, o gün Musevilerin yaşadığı batılı ülkelerde hor görülmesi ve öteki batılı ülkelerce aslında yerleşmelerine imkan verilmemesidir. Devrin güçlü devletleri İtalya, Almanya, Fransa, Rusya ve İngiltere Musevilerin Filistin’de iskânı konusunda hemfikirdiler ve takviye vermeye devam ediyorlardı. Bundan güç alan Museviler Müslüman halkı bezdirecek davranışlarda bulunuyorlardı. Müslüman halkın bu şikâyetlerine karşılık Museviler de karşı şikâyetlerde bulunuyor ve ortam daha da geriliyordu.
Sonuçta 1908 yılına gelindiğinde 1876 yılına kıyasla Filistin’de yaşayan Yahudi nüfus 80 bin olmuştur. Baron Rothschild ise kurduğu 40 yerleşim yerinde ‘Yishuv’un Babası’ (Kutsal Topraklar’ın mahallî sakini olan Musevilere Yishuv denilmektedir. Rothschild’e de bunların hamisi manasına ‘Yishuv’un babası’ denilmiştir) unvanını almaya hak kazanmıştır.
DÖRDÜNCÜ KISIM: İTTİHATÇILAR, FİLİSTİN VE ROTHSCHİLD AİLESİ HAKKINDA MUHARRİRLERİN BULGULARI
İkinci meşrutiyetin ilanından hemen sonra Meclis Reisi Ahmet Rıza, hahambaşı vasıtasıyla JCA ve Baron Rothschild ile bağlantı kurmak istemiştir. II Abdülhamid’in 1909da tahttan indirilmesinden sonra Filistin siyaseti değişmiş ve Rothschild ailesi tekrar arazi alımları için teşebbüste bulunmuştur. Hatta Sultana ilişkin yerler bile artık Rothschildlerin elindeydi.
1917 yılında İngiliz ordusu Filistin’de ilerlerken İngiliz hükümetince onaylanan ve Dışişleri Bakanlığınca Rothschild’e yazılan mektupta ‘Majestelerinin hükümeti Filistin’de Yahudiler için bir ulusal yurt kurulmasını uygun karşılamaktadır’ denilmiştir. Bu evrak ile Yahudi devletinin hayata geçirilmesinin birinci adımı atılmıştır. Rothschild ailesinin denetimindeki hareket, Siyonist Theodor Herzl ve Haim Wiezma’nın sert siyasetlerinden uzak, sabır ve uygun vakitte gerçek yerde bulunma unsuruna nazaran yürütülmüştür. Böylelikle Musevi nüfus Araplara nazaran yüzde 10 oranında olmasına karşın Museviler Filistin’de devlet kurmak için icazetlerini almışlardır.
BEŞİNCİ KISIM: ROTHSCHİLDLERLE BAŞKA BAĞLANTILAR VE OSMANLI’DA ROTHSCHİLD İMAJI
1838 yılında yapılan ticaret muahedesiyle Osmanlı, Avrupa sermayesine açılmış ve tüccarlar Osmanlı ekonomik alanına nüfuz etmişler. Rothschildler de bundan geri durmamıştır. Aile Osmanlı ülkesinde çıkarılan bakır, kurşun ve öbür madenleri işletmek ve ihraç için teklif vermiştir.
Tüm bunlar olurken Rothschild ailesi fertleri Osmanlı Sultanları tarafından nişanlara, madalyalara ve ikramlara layık görülmüştür. 1854 yılında birinci nişan Padişah Abdülmecid tarafından verilmiştir. Bu tarihten itibaren Sultan Abdülaziz ve Sultan II. Abdülhamid tarafından ailenin çeşitli fertlerine nişanlar verilmiş, kimi eşlerine de şefkat nişanı takdim edilmiştir.
Kitaptan anlıyoruz ki, Osmanlı devleti 1854den yıkılışına kadar 41 kez bankerlerden borç almıştır. 1855, 1891 ve 1894 yılındaki borçlanmalar Rothschildlerden yapılmış. Buraya kadar somut bilgiler gerçek lakin daha sonra kitabın dayandırıldığı temel olan ‘Rothschildler asıl gayeleri olan Filistin’deki Yahudi yerleşimleri için taban elde etmişler. Bu da yüzyıl öncesinden Yahudi asıllı İngiliz devlet adamı Benjamin Disraeli’nin hayallerinin gerçek çıkmasına yol açmış’ varsayımına yönelik bir sonuç çıkarmak bence mümkün değil. Rothschild ailesi ile komplo teorilerini destekleyip musevilere yönelik ayrımcılığı ve önyargıları pekiştirmekten diğer bir işe yaramıyor. Şu anda ise artık bu türlü güçlü bir aile yok. Bu ailenin hala dünyayı yönettiği falan da yok. Rothschild ailesi yalnızca Osmanlıyla münasebetlerini sürdürmemiştir. Aile, yaklaşık 100 yıl ülkelerin çıkardığı tahvilleri için dünyada pazar oluşturarak, global finans bölümünün oluşmasına katkıda bulunmuş.
Çok yeni Yapı Kredi yayınlarından çıkan Niall Ferguson’un Rothschild Hanedanı isimli geniş kapsamlı araştırması, hayattaki Rothschild ailesinin üyeleri ile görüşmelere de dayanıyor, aile hakkındaki efsaneleri, bu efsanelerin kaynaklarını ortaya koyuyor fakat hala kesin bir görüş belirtemiyor.
Kitaptan anlıyorsunuz ki, Rothschild ailesi, gücünün kalmadığı Hitler periyodunda bile Yahudi düşmanlığını beslemek için Goebbels tarafından kullanılmış. Kesin olan bir şey vardır: Rothschildler muazzam servetlerinin büyük kısmını devletlere borç vermeye ya da devlet tahvillerinde spekülasyon yapmaya borçludurlar. O devirde tahvil piyasasının iniş ve çıkışlarını belirleyen şey de bugünden farklı değildi: siyasi itimat ortamı.
Yatırımcıların tahvilleri çıkaran devletlerin borcu faizleriyle geri ödeyecek güçte olduklarından emin olmaları gerekiyor. Münasebetiyle yatırımcılar ve hasebiyle Rothschildler vergi gelirlerini azalatacak savaşlar istemiyorlar, idare değişikliği ve iç karışıklık da istemiyorlar, ülkelerin istikrar içinde yönetilmesini istiyorlar. Osmanlı dahil tahvilini pazarladıkları ülkelerle yakın alakalarda olup alınan kararların içinde olmak için vakit, güç ve para harcamalarının nedeni bundandır…
Bu yüzden de güzel bir istihbarat sistemine gereksinimleri vardı. Yahudi Rothschildlerin kökeni Almanya’dır. O periyotta Rusya dahil tüm Avrupa’daki eğilim, Yahudi aleyhtarlığıdır. Göçe zorlanan Musevilere yardım ettikleri doğrudur, lakin bunun nedeni Yahudi aleyhtarlığı karşısında ezildiğini düşündükleri ‘daha yoksul dindaşlarına’ yardım etme istekleridir.
Kitapta bir ateist olduğunu açıklayan Niall Ferguson ailenin ‘yahudiliğine’ fazlaca vurgu yapmış, ancak Rotschildlerin asıl hedeflerinin bir dünya ‘yahudi üstünlüğü’ kurmak olduğuna yönelik bir saptama yok. Ailenin Osmanlı dahil borç vermek suretiyle devletleri yıkmak üzere bir maksadı da yok. Esasen bildiğiniz üzere Osmanlı’nın yıkılışında borçlar bir neden değil bir sonuçtur. Osmanlı Devleti’nin yıkılışı birçok nedene bağlıdır.
Kitaptaki, ‘Rothschildler Osmanlı’nın finansmanından ve başka işlerinden kazandıkları paraları hiç çekinmeden mefkureleri doğrultusunda İsrail ve Yahudilik için harcamaya devam etmiştir’ tabiri ise destek olmadan çeşitli tarihi dokümanları hayal gücü ile ilişkilendirme eforlarına dayanmaktadır. Rothschildler neredeyse 72 milletten para kazanmışlar, bunların hangisinin tam nereye harcandığı bilmek mümkün değildir.
Rothschildler konusuna değinmişken Prof. Dr. Vahdettin Engin’in Pazarlık isimli kitabına değinmeden geçmek olmaz. Pazarlık kitabı ikinci Abdülhamid ile Siyonist başkan Dr. Theodore Herzl arasında geçen ‘Filistin’de Yahudi vatanı’ görüşmelerinin bilinmeyen kalmış evraklarına dayanıyor.
Yazar, 1876 yılından bu yana olayları yanlışsız gösteren dokümanların tam ve tarafsız incelenmemesi nedeniyle karanlıkta kaldığını böylece tarihin kimi temelsiz söylentiler ve ideolojiler etrafında yorumlandığını tez ediyor. Bunların başında kuşkusuz Osmanlı’nın Filistin siyaseti geliyor ki, tekrar burada da bir Yahudi devleti kurulmasına müsaade vermemesi Osmanlı’nın çöküşüyle bağdaştırılıyor. Osmanlı’nın çöküşünü tek değişkene indirmek hakikat değil ki…
Kitap Sultan Abdülhamid’in padişahlığını anlatarak başlıyor: 1876 ile 1909 yılları ortasında 30 yıl karar sürmüştür. Birinci meşrutiyet (1876-1878) ve ikinci meşrutiyet (1908) onun devrinde gerçekleşti. Padişah tek karar mercii olarak siyasetleri yönlendirmiştir. Problemlerin tahlili için Padişah iradesini Babıali’ye iletmekte ve hükümet o tarafta karar alarak sarayın onayı alındıktan sonra uygulama yapılmaktadır. Saltanat yıllarına ‘istibdat dönemi’ ismi verilen Sultan aslında uzmanlara danışarak karar alır. Bu sistem daha çok merkezi idarenin güçlü olduğu ‘Başkanlık sistemi’ üzere işlemiştir.
En büyük tehlike olarak İngiltere’yi gören Sultan vaktinde toprak kaybedilmediği de yanlışsız değildir. Doğu Anadolu, Tunus, Mısır ve Kıbrıs’taki topraklar onun vaktinde bırakılmıştır. Sultanın siyasetinin temelini Osmanlı Devleti’nin toprak bütünlüğü oluşturur. Bu siyaset Panislamizm formunda yorumlansa da, daha çok dış akınlara karşı ülke içindeki Müslümanların dayanışma ve birliğini sağlamak hedefindedir.
Siyonizm sözü Kudüs’ün zirvelerinden biri olan Sion’a izafeten kullanılmıştır. Siyonistler mali zorluk içindeki Osmanlı’nın Filistin topraklarını Musevilere satarak çıkış yolu bulabileceğini düşünmüşlerdir. İngiliz L. Oliphiant 1879da Filistin’deki Belka sancağında bir toprağın Musevilere satılarak özerklik verilmesini önermiştir. Bu teklif sakıncalı bulunarak reddedilmiştir. Filistin’deki halk Musevilerin buralara yerleşmesinden rahatsız olurken Avrupa’dan kovulan Musevilerin saray tarafından Amerika’ya yerleşmesi teşvik edilmeye çalışılmıştır
1860 yılında Macaristan’da doğan Dr. Theodore Herzl ‘Modern Siyonizm’ kavramını hayata geçiren kişidir. Yahudi devleti kurulması emeliyle toprak sağlayabilmek için 1896 ile 1902 yılları ortasında 5 kez İstanbul’a gelmiş. 1904de ölen Herzl hayal ettiği Yahudi devletinin kuruluşunu göremedi. Herzl mali meseleler ve dış borçlarla uğraşan Osmanlı’ya birkaç milyon altın sarf edip yardım edilerek Filistin’e yerleşmenin mümkün olduğu görüşündedir. Fakat 90 milyonu aşan borç fiyatının Devletler tarafından ödenmesi bile mümkün değildir.
Avrupa’da ise Rothschildler, Herzl üzere düşünmemekte küçük kitleler halinde peyderpey Filistin’e yerleşmeyi uygun görmüşlerdir. Bir öbür güçlü Yahudi olan Hirsch de Herzl’e birebir yanıtı vermiştir. Münasebetiyle Herzl’e dayanak vermekten kaçınmışlardır.
1897 yılında Herzl karar mercii olacak ve Siyonist bir tertip haline gelecek birinci Siyonist kongresini organize etmiştir. Herzl bunu Yahudi devletinin varlığının manevi temellere oturtulması olarak nitelendirmiştir. Basel’de toplanacak olan 2. Siyonist kongresinde ise daha çok mali ve iktisadi işler konuşulmuş ve bir ‘Yahudi müstemlekesi bankası’ kurulması kararlaştırılmıştır.
Herzl Sultan’ın gözüne girebilmek için Hicaz demiryoluna bağışta bulunmuştur. Bu projenin Müslümanların projesi olduğunu düşünen II. Abdülhamid paranın iade edilmesini ve paranın geri alındığına dair makbuzun Herzl’den alınmasını emretmiştir.
Herzl ile görüşmeler II. Abdülhamid’in elini güçlendirmektedir. Bunlar olurken Herzl’in yazdığı ve Sultanın Musevilere dağınık olarak yerleşmek üzere önerdiği Mezopotamya’ya ek olarak Filistin’deki Hayfa’nın da dâhil edildiği bir iskân mıntıkası istenmektedir. Yanlış bir çeviri sonucu bu ‘Sultan iskân mıntıkası için imtiyaz bahşedecektir’ biçiminde yazılmıştır. Münasebetiyle bu türlü bir müsaade yahut taahhüt verilmemiştir.
Osmanlı borçlarının birleştirilmesi sonucu toplam borç 32 milyon liraya kadar düşecektir. Herzl bu borcun Filistin ve Hayfa karşılığında yüzde 80’inin karşılanacağını bildirmiştir. Lakin Herzl’e olumlu bir karşılık verilmemiştir. Arapların Musevilere toprak sattığı bilinmesine karşın Sultanın bu direnişi devam etmiştir.
1903 yılına gelindiğinde ise borçlar yapılandırılmış ve Herzl’e gereksinim kalmamıştır. 75 milyondan 32 milyona düşen borçlar 1908 yılında 25 milyon düzeyine indirilmiştir.
İttihat Terakki 1914 yılında Yahudilerin Filistin’e yerleşmesini önlemek için alınan önlemlerin işe yaramadığını öne sürerek bunları yürürlükten kaldırmıştır. Bu ortada Hicaz’da İngiltere ve Fransa tarafından büyük Arap devleti hayalleriyle süslenen Şerif Hüseyin, kabile reisleri ve buyruklar 1919 yılında Musevilerle Londra’da bir muahede imzalamışlardır. 1920 yılında ise gerçekler ortaya çıkmıştır ve ‘Ortadoğu San Remo Konferansında’ İngiltere ve Fransa ortasında paylaşılarak Suriye ve Lübnan Fransız, Irak, Ürdün ve Filistin İngiliz mandası altına girmiştir.
Filistin Vali yardımcılığına ise koyu Siyonist Herbert Samuel atanmıştır. Bunun üzere birçok atama sonrası nüfuz sahibi olan Museviler ve İngiltere’nin bunları desteklemesi bir Arap Yahudi çatışmasına yol açmıştır. 1948 yılında İsrail’in kurulmasıyla alevlenen bu çatışmalar günümüze kadar devam etmiştir.
Gördüğünüz üzere aslında iki kitaptaki temel varsayımlar Rothschild ailesine yönelik birtakım efsanelere dayanıyor. Birinci kitapta Rothschildlerin Musevilere yardım yapmak, siyonizmi yaymak için Osmanlı’yı borçlu duruma düşürmek ve kandırmak yoluyla bir İsrail devletinin kurulmasına yol açtığı; ikinci kitapta da 2’nci Abdülhamid’in Yahudi devletinin kurulmasına müsaade verilmediği için Rothschildlerin de içinde olduğu bir oyunla tahtan indirildiği. Meğer iki kitaptaki deliller da bu sonuçlara varmak için kâfi ispatlar içermiyor.
Yukarıda kelamını ettiğim Harvard’lı araştırmacı Niall Ferguson’ın kitabında ise bankacı, global finans siteminin kurucusu Rothschild ailesinin hayatında öncelik ‘para’. Sonra da zenginliğin getirdiği sıkıntılarla uğraş ediyorlar. Musevilere de, ezildiklerinden ötürü dindaşlık hissiyle yardım ediyorlar ancak hepsi o. Osmanlı’nın yeri hayatlarında ana özne değil, başka ülkeler kadar da yer kaplamıyor ve öbür ülkeler nasıl davrandılarsa Osmanlı’ya da o denli davranıyorlar.
Ferguson’un kitabında Rothschild ailesiyle ilgili akıl almaz argümanlardan kimileri şöyle:
İngiltere Kraliyet Ailesi’nin yönettiği para karteli üyeleri, siyonizmi desteklemelerinin nedeni Uzakdoğu’daki güçlü doğal kaynaklara kalıcı ve inançlı bir erişimine sahip olmak, Lider Lincoln’ü savaş sonrası siyasetleriyle aile emtialarına ziyan vereceği için öldürtmek, Sovyet Birliği’nin yayılmasına mahzur olmak için Hitler’i desteklemek, Katolik kilisesi ile içli dışlı olmak, klâsik mafya ve CIA ile hareket etmek, Nazi taraftarı Vatican Bank ile kenetlenmek, Illuminati masonluğunu okültizmiyle kirlenmek, Yahudi aksiliği için Hitler’i desteklemek, İngiltere ve ABD Merkez bankalarını denetim etmek.
‘Neden Rothschild ailesi hakkındaki kitapların yalnızca çok küçük kısmı önemli arşiv araştırmalarına dayalıdır?’
‘Kısmen muharrirlerin herkesin ilgisine mazhar olmuş güçlü ve başarılı bir aile hakkındaki eski efsane ve anekdotları tekraren hatırlatarak bir halde para kazanmayı becerebilmeleri ve kısa mühlet öncesine kadar ilgili evraka erişimin sıkıntı olmasıdır’ diyen Niall Ferguson’un kitabını da okumalı!
Sultan 2. Abdülhamid için ise son olarak şunları söylemeliyim: Ülkede bürokrasi, siyaset ve hatta eğitimi onun vaktinde o günün çağdaş dünyasına muadil hale getirme eforları olduğunu üniversite yıllarımda yaptığım araştırmalarda görmüştüm. Tekrar bir hatıramı nakledeyim. Lise yıllarımda, bahsi geçtiği formda ‘kızıl sultan’ nitelendirmesini kullandığımda, babam beni bundan men ederek uyardı ve şöyle dedi:
Dedenin İstanbul gurbetinde Fatih medresesinde tahsil etmesi fakat 2. Abdülhamid’in bursuyla olabildi!”